Toen Honda 30 jaar geleden de Fireblade lanceerde, veranderde alles. De CBR900RR werd onmiddelijk een cultklassieker op de wegen. Maar de regelgeving binnen de racewereld betekende dat het Honda jaren zou kosten om enig succes op het circuit te boeken.

De WorldSBK-regelgeving in die tijd speelde in het voordeel van tweecilinders. Hoewel Honda in de jaren 90 succes boekte met de legendarische RC45, sleepten ze de titel pas opnieuw in de wacht na over te schakelen op de VTR1000 tweecilinder in 2002. Met de introductie van de CBR1000RR in 2004, leek het succes eindelijk binnen handbereik voor de Fireblade.

De motor scoorde onmiddelijk op het circuit. Debutant Chris Vermeulen was een absolute sensatie en won vier races voor het Ten Kate-team. Honda werd tweede in het constructeurskampioenschap. En met Tohra Ukawa die ook nog eens de Suzuka 8 Hours won, kende de motor een verbluffende introductie op het wereldtoneel.

"Ik reed voor het eerst op een Fireblade in 2000, tijdens het Britisch Superstock kampioenschap. Dat was het 929-model, en de motor beviel me meteen", vertelt de Australiër. "Ik won er meteen een aantal races mee. Nadien bracht ik een paar jaar door op de 600 Supersport. In 2004 sprong ik opnieuw op een 'blade: de nieuwe Fireblade met zijn 1.000 cc-motorblok. Dat was absoluut een nieuwe wereld die zich opende! Het was het jaar van mijn eerste seizoen in de WorldSBK, en we moesten een gloednieuwe motor ontwikkelen.

"Deze motorfietsen waren de eerste race-Fireblades ter wereld, en dat was er absoluut aan te merken tijdens die eerste races! De elektronische stuurdemper werkte niet samen met de ECU, het kuipwerk sloot niet aan op het chassis en tijdens een paar races werd het geheel bij elkaar gehouden met ductape! Desondanks leverden we geweldige prestaties, en bij Ronde 2 op Phillip Island haalden we twee podiumplaatsen. Op Silverstone won ik voor het eerst, en uiteindelijk kwam ik dat jaar vier races als eerste over de meet. Met nog drie races te gaan stond ik bovenaan het klassement.

"De sterkste punten van deze motorfiets waren zijn brute koppel en vermogen. Destijds, vóór elektronische rijhulp zijn intrede deed, hadden we nog geen tractie- of motorremcontrole. In elke versnelling beschikt ik over meer dan 200 pk om mee te spelen. Absoluut geweldig wanneer ik de motor goed zijwaarts kreeg, en aartsmoeilijk wanneer dat niet lukte! Op Monza, in 2004, waren we de eerste Superbike die meer dan 320 km/u haalde op het rechte stuk. De motor was echter niet perfect. Een beetje te zwaar, waardoor het moeilijk was om van richting te veranderen. Maar stabiel was de motorfiets absoluut.

"De motor verbeterde heel wat gedurende mijn twee jaar bij het team. Naar het einde van 2005 hadden we wat mij betreft het sterkste totaalpakket in de paddock, ondanks dat de wereldtitel dat jaar naar Troy Corser ging. Die motorfiets blijft nog steeds een van mijn absolute favorieten. Deels omdat het mijn laatste rauwe motor was, en ook omdat het zo leuk en gemakkelijk was om ermee te rijden."

Na nipt de titel te moeten laten voor Troy Corser in 2005, lonkte de MotoGP voor Vermeulen. Voormalig wereldkampioen James Toseland nam zijn plaats in. In 2007 sleepte de Brit de WorldSBK-titel in de wacht. Het jaar nadien trok hij net als Vermeulen naar de MotoGP-racestal.

Honda Racing Corporations terugkeer naar de WorldSBK gaat zijn derde jaar in, en het project krijgt nu een heel andere aanpak. Met twee debutanten in de WorldSBK gaat HRC in 2022 voor een agressieve aanpak. Iker Lecuona vervoegt de rangen met twee jaar MotoGP-ervaring op het palmares. Xavi Vierge kan meer dan 100 Grand Prix-starts in de Moto2 achter zijn naam schrijven. De veranderingen zijn niet zonder risico. Maar Leon Camier, leider van het project, is overtuigd dat het talent van de rijders het wint van hun beperkte ervaring. Zeker op een productiemachine.

Toen de piloten werden aangekondigd, verduidelijkte Camier - een doorwinterd ervaringsdeskundige met meer dan 200 WorldSBK-starts - als volgt: "een motorfiets is een motorfiets, en een snelle piloot kan zich aanpassen. Beide racers hebben hun talenten reeds bewezen, dus nu moeten we hen klaarstomen voor het nieuwe seizoen"

Dat proces startte eind 2021, en betekende ook meteen een pijnlijke introductie voor Lecuona. Een valpartij aan hoge snelheid resulteerde in een gebroken vinger, waardoor hij de laatste testdag niet kon voltooien. Verloren circuittijd is een harde dobber in deze fase van het Superbike-leerproces. Maar de Spanjaard liet zich reeds gelden tijdens de tweede helft van de MotoGP en zal dus ongetwijfeld zijn stempel kunnen drukken dit jaar.

Toen HRC terugkeerde naar de paddock, was de garage gevuld met heel wat Grand Prix-ervaring. De Superbike-kennis was eerder beperkt. Dat het een riskante beslissing was, dat is reeds geweten. Maar nu de ervaren Pete Jennings aan boord is als Crew Chief van Lecuona, voegt Camier steeds meer Superbike-ervaring toe aan het project. En dat kan alleen maar een goede zaak zijn.